– I wtedy z samochodu przyszli ci dwaj. Nie uwierzy pan…- Gajewski siorbnął głośno koniak. Albert milczał. – Ten cwaniaczek z wąsikiem z Darkolu, co to wybudowali to duże osiedle bez ważnego pozwolenia na budowę. – Dariusz Kolski? – Albert poczuł jak robi mu się gorąco. – Tak, ta gnida, z jakimś takim łysym upiornym człowiekiem. Nie przedstawił się. Wyglądał jak sam diabeł. Przynieśli całą walizkę pieniędzy i postawili tam – Gajewski wskazał na fortepian. – Nawet nie pytałem, ile tam było.

Po twarzy Kamili nie przebiegł żaden cień emocji. Posągowo piękna, patrzyła na niego jak modelka z okładki czasopisma o modzie. Było mi z tobą bardzo dobrze – zaczęła. Zaczął żałować, że ją wpuścił. Była jego największym wyrzutem sumienia, a wyrzuty sumienia należy trzymać na strychu, w szafie, na najwyższej półce i pod żadnym pozorem nigdy tam nie zaglądać.

Kalicki wcisnął gaz do dechy, za zmysłami wyostrzonymi jak chart na polowaniu. Zapomniał o zmęczeniu, o bólu pleców i kłopotach w pracy. Teraz koncentrował się tylko na celu – dorwać ofiarę krwawiącą lub martwą. Złapać ją w paszczę obiektywu i ocalić od zapomnienia.